นักพรตจื่อเซวียน ได้ช่วยเหลืองูขาวตัวหนึ่ง นาม “เสี่ยวไป๋” นางได้กลายร่างเป็นมนุษย์และช่วยเหลือจื่อเซวียนให้สำเร็จเป็นเซียน แต่เรื่องราวกลับตาลปัตร ผนึกถูกเปิดออก สร้างมหันตภัยร้ายแรงให้กับแผ่นดิน เสี่ยวไป๋ใช้กายบวงสรวง จื่อเซวียนวิญญาณร่องรอย….จนกระทั่ง 1000 ปีต่อมา พวกเขาได้เวียนว่ายตายเกิดมาพบกันอีกครั้ง จ้าวตำหนักโอสถ “สวี่เซวียน” และศิษย์น้อง “เหลิ่งหนิง” เดินทางช่วยเหลือผู้คน และได้พบกับ “ไป๋เยาเยา” โดยบังเอิญในเทศกาลดอกท้อ ，ทั้งสองได้ผ่านอุปสรรคร่วมกันมาจนได้อยู่ด้วยกัน แต่ว่า มีอยู่วันนึง สวี่เซวียนได้รับอันตรายถึงชีวิต เพื่อช่วยคนรักของตน ไป๋เยาเยาได้ไปขโมยหญ้าเซียน ผิดต่อกฏสวรรค์ จึงถูกคุมขัง ส่วนสวี่เซวียนที่ได้กินหญ้าเซียนเข้าไปกลับลืมไป๋เยาเยาที่ตนรัก เมื่อเขาระลึกถึงไป๋เยาเยาได้ ก็ได้ไปช่วยนางในทันที ในขณะเดียวกันศิษย์น้องเหลิ่งหนิง อิจฉาไป๋เยาเยา จึงได้ล่อมังกรออกมา อาละวาดแดนมนุษย์ เพื่อแก้ไขความผิดของตนและปกป้องเหล่าประชาชน ไป๋เยาเยาจึงถูกนักปราบปีศาจ “ฉีเซียว” ขังไว้ในเจดีย์เหลยเฟิง ทำให้สวี่เซวียนเสียใจเป็นอย่างมาก ไม่ยุ่งกับโลกภายนอก เร้นกายในป่า , เสี่ยวชิงก็เชื่อฟังคำของไป๋เยาเยา กลับไปบำเพ็ญตนในเขา 20 ปีผ่านไป ไป๋เยาเยา ได้ออกจากเจดีย์ กรรมเก่าที่มีต่อสวี่เซวียนได้จบลง ฉีเซียว ก็ละทิ้งทางโลก หันเข้าสู่ทางแห่งธรรมะ
